30 Aralık 2013 Pazartesi

Weiss,Carrie

Üniversite giriş sınavlarına hazırlandığım için yeni post olmayacak demiştim di mi? Ama ne yapayım YGS'nin bana girecek olmasının acısıyla kendimi şiire,san'ata verdim ve bu çıktı.Çok uzun zamandır Türkçe şiir yazmıyordum,birikti ve patladı herhalde.

Weiss,Carrie
Puslu,soğuk sokaklarında şehrin
Duyulur kızıl çocuğun hırıltısı
Odasında buldukları iki sayfalık mektup
17 senelik hayatının artık tek kırıntısı

Çocuk odasını kafasıyla boyadığından beri
Aynı değil adamın hayatı
Gelenler,gidenler,polisler
Başının belası oldu Sosyal Hizmetler

Anlatamadı bir türlü hayatının aşkından kalan
O iki koca mavi gözü önemsemediğini
O,zaten hiç çocuğa bakmak istemedi
Ama kadının vasiyeti buydu,gösteremedi belgeyi
İtiraf edemedi dünyanın geri kalanına gerçeği

Polisler gerçi çocuğu da anlamadılar
Yargıladılar,cıkcıklayıp durdular
Ne zaman baksalar o küçücük kadın elbiselerine
Kendi aralarında gülüşüp durdular
Halbuki o mektubunda ne demişti:
''Beni gören bir evsiz,güneş gibi parladığımı söyledi.Siyah kıyafetlerim yüzünden beni ölüm meleği zannetti.Önce güldüm,sonra ağladım,ben melek annemin kirli kaldırıma düşmüş yansımasıydım.''

O sokaktakilere göre bir azizeydi
Hayatın bir diğer kustuğu değil sanki bir melekti
Bazen sokakta yatar bazen evden binbir yemekle gelirdi
Ama hiç bir zaman gitmedi tırnaklarındaki kırmızı ojesi

Polisler bunları unuttular
Devletin kitabına geçsin diye yazıp durdular
Ama şehir ağladı
Evsiz adam deliye bağladı
Babası o günden sonra evine giderken iki votka aldı

Şimdi mutlu bir ailesi,bir evi,bir arabası olan
Bir zamanların mutsuz punk'ı
İğrenç bir geceyarısı belgeselinde onu hatırladı
Ne bebeğinin ağlaması kaldı ne de karısının horlaması
Köydeki evinden şehir mezarlığına doğru yola çıktı

Mezar taşına ifadesizce baktı
Ağlayamadı ama hatırladı
Karol sadece 17 yaşındaydı
Kim bilir nereden bulmuştu Carrie adını
Nerede oturduğunu,nereli olduğunu büyüdüğünde öğrenmişti
Ama ilk sokakta yattığından beri bilirdi onun düşüncelerinin tamamını

Sahte özgürlükçü muhafazakarlar Karol'u aldattı
İntikam peşindeki Carrie sapıttı
Yedi,içti,birilerinin altına yattı
Daha bunu öğrenmeden başladılar yuhalamaya
Uzun saçları,piercingleri,kıyafetleri yetti

Bir gün köprünün altında punk'a fısıldadı
Kendi ölümü de dair tüm planlarını
Kafası iyi olan punk gülmeye başladı
Carrie kızdı,bağırdı çağırdı,ağlayarak bilinmeze doğru yol aldı

Ertesi gün bütün şehir onunla çalkalandı
Videoya çektiği ölümü binlerce tıklama aldı
Carrie nasıl yaptıysa başardı
Beynini dağıtışı videoya çekildi,internete postalandı
Alkolik babasına,polislere,meclise,başbakana
Bütün ülkeye ona yapılanları anlatmaya çalıştı

Ama sadece bir zamanların serserisi olan
Şu an mezarının önünde diz çöken herif anladı onu
Diğerleri anlamış gibiydi ama sonradan unuttular
Hepsi çoluğa çocuğa karıştı ama Carrie 17'sinde kaldı
Adam bir anda ağlamaya başladı
Sonra sustu,karısı arıyordu
Arkasını döndü,yalanlarını sıralamaya başladı
O giderken Carrie arkasından el salladı

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

30 Aralık 2013 Pazartesi

Weiss,Carrie

Üniversite giriş sınavlarına hazırlandığım için yeni post olmayacak demiştim di mi? Ama ne yapayım YGS'nin bana girecek olmasının acısıyla kendimi şiire,san'ata verdim ve bu çıktı.Çok uzun zamandır Türkçe şiir yazmıyordum,birikti ve patladı herhalde.

Weiss,Carrie
Puslu,soğuk sokaklarında şehrin
Duyulur kızıl çocuğun hırıltısı
Odasında buldukları iki sayfalık mektup
17 senelik hayatının artık tek kırıntısı

Çocuk odasını kafasıyla boyadığından beri
Aynı değil adamın hayatı
Gelenler,gidenler,polisler
Başının belası oldu Sosyal Hizmetler

Anlatamadı bir türlü hayatının aşkından kalan
O iki koca mavi gözü önemsemediğini
O,zaten hiç çocuğa bakmak istemedi
Ama kadının vasiyeti buydu,gösteremedi belgeyi
İtiraf edemedi dünyanın geri kalanına gerçeği

Polisler gerçi çocuğu da anlamadılar
Yargıladılar,cıkcıklayıp durdular
Ne zaman baksalar o küçücük kadın elbiselerine
Kendi aralarında gülüşüp durdular
Halbuki o mektubunda ne demişti:
''Beni gören bir evsiz,güneş gibi parladığımı söyledi.Siyah kıyafetlerim yüzünden beni ölüm meleği zannetti.Önce güldüm,sonra ağladım,ben melek annemin kirli kaldırıma düşmüş yansımasıydım.''

O sokaktakilere göre bir azizeydi
Hayatın bir diğer kustuğu değil sanki bir melekti
Bazen sokakta yatar bazen evden binbir yemekle gelirdi
Ama hiç bir zaman gitmedi tırnaklarındaki kırmızı ojesi

Polisler bunları unuttular
Devletin kitabına geçsin diye yazıp durdular
Ama şehir ağladı
Evsiz adam deliye bağladı
Babası o günden sonra evine giderken iki votka aldı

Şimdi mutlu bir ailesi,bir evi,bir arabası olan
Bir zamanların mutsuz punk'ı
İğrenç bir geceyarısı belgeselinde onu hatırladı
Ne bebeğinin ağlaması kaldı ne de karısının horlaması
Köydeki evinden şehir mezarlığına doğru yola çıktı

Mezar taşına ifadesizce baktı
Ağlayamadı ama hatırladı
Karol sadece 17 yaşındaydı
Kim bilir nereden bulmuştu Carrie adını
Nerede oturduğunu,nereli olduğunu büyüdüğünde öğrenmişti
Ama ilk sokakta yattığından beri bilirdi onun düşüncelerinin tamamını

Sahte özgürlükçü muhafazakarlar Karol'u aldattı
İntikam peşindeki Carrie sapıttı
Yedi,içti,birilerinin altına yattı
Daha bunu öğrenmeden başladılar yuhalamaya
Uzun saçları,piercingleri,kıyafetleri yetti

Bir gün köprünün altında punk'a fısıldadı
Kendi ölümü de dair tüm planlarını
Kafası iyi olan punk gülmeye başladı
Carrie kızdı,bağırdı çağırdı,ağlayarak bilinmeze doğru yol aldı

Ertesi gün bütün şehir onunla çalkalandı
Videoya çektiği ölümü binlerce tıklama aldı
Carrie nasıl yaptıysa başardı
Beynini dağıtışı videoya çekildi,internete postalandı
Alkolik babasına,polislere,meclise,başbakana
Bütün ülkeye ona yapılanları anlatmaya çalıştı

Ama sadece bir zamanların serserisi olan
Şu an mezarının önünde diz çöken herif anladı onu
Diğerleri anlamış gibiydi ama sonradan unuttular
Hepsi çoluğa çocuğa karıştı ama Carrie 17'sinde kaldı
Adam bir anda ağlamaya başladı
Sonra sustu,karısı arıyordu
Arkasını döndü,yalanlarını sıralamaya başladı
O giderken Carrie arkasından el salladı

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder